Op 11 mei organiseerden de Stadsgidsen weer een leuke fietstocht. Dit keer ging het over en dwars door de nieuwe Driemanspolder. De gids ontving ons in de locatie van de enige camping die Zoetermeer rijk is: ‘De Drie Morgen’. Onder het genot van een bakje koffie of thee vertelde de gids ons over het ontstaan van de Nieuwe Driemanspolder (N3MP).
De oorspronkelijke Driemanspolder was een flink stuk groter. Die strekte zich uit van de Delftsewallen tot aan de Stompwijkseweg in Stompwijk. Van de 8 molens die dit gebied aan het einde van de 17e eeuw droogmaalden, zijn er tegenwoordig nog drie over. Die staan in Leidschendam en zijn bekend als ‘de drie molens’. Nadat de polder voor een paar honderd haar werd gebruikt voor agrarische doeleinden, is vanaf de jaren 60 in de vorige eeuw hier het Zoetermeer ontstaan, zoals wij dat nu kennen. Overigens was er al veel eerder een dorpskern ontstaan.
De N3MP is het laatste stukje open land tussen Zoetermeer en Leidschendam/Den Haag. Veranderingen in het klimaat maakten een voorziening nodig, om het overtollige regenwater tijdelijk te kunnen opslaan, zodat het op een later moment gebruikt kan worden. Dat is nu dus ook de primaire doelstelling van de nieuwe driemanspolder geworden. Het gebied is stevig op de schop genomen. De akkers zijn vervangen door een aantal flinke plassen, omringd door wandel-, fiets en ruiterpaden. De N3MP is dus naast waterberging ook een prachtige recreatieplek.
De plassen in de N3MP bevatten ‘in rust’ al een flinke hoeveelheid water. Maar het gebied is zo ontworpen, dat het waterpeil nog zo’n 2-3 meter zou kunnen stijgen, zonder blijvende schade aan de omgeving achter te laten. En dan heb je het wel over miljarden liters water die uit de omliggende vaarten naar de noodopvang geleid kunnen worden. Het Hoogheemraadschap van Rijnland is de beheerder van de noodopvang. Ze monitoren de waterstand (en waarschijnlijk ook nog een heleboel meer) continu. Bij de in- en uitlaten van het gebied zijn gemalen te vinden, die aan beide zijden zijn uitgerust met een elektronische vlotter, waarmee op afstand het waterpeil kan worden afgelezen.
De camping, waar we de toer beginnen, wordt gerund door de familie Zegwaard-van Dam. Vóórdat N3MP werd ontwikkeld, bevond de camping zich een klein stukje hier vandaan, aan de Voorweg. Er was plaats voor zo’n 15 tenten, caravans en/of campers. Maar de camping moest daar dus weg. Het is best wel een rollercoaster geweest, maar nu zitten ze dus midden in de Nieuwe Driemanspolder en hebben ze plaats voor zo’n 90 kamperende families.
Dan is het tijd om op de fiets te stappen. We rijden eerst naar de Burgemeester Waaijerbrug. Die zorgt voor een veilige loop- en fietsverbinding van de N3MP met het al veel langer bestaande Westerpark. De brug heeft zo’n 7 miljoen euro gekost, maar werd deels bekostigd uit een Europese subsidie. Ook de provincie Zuid-Holland betaalde flink mee. Je hebt hier ook een mooie uitkijkpost, waar de je hele N3MP goed kunt overzien.
We fietsen verder over het Glazenmakerpad naar één van de uitlaten. Hier kan – als dan nodig is – water uit de N3MP stromen naar het achterliggende gebied (o.a. Leidschendam en de Vlietlanden).
Aan de vlotters (zwarte ronde pijpen die verticaal uit het water opstijgen) is niet te zien welke geavanceerde technologie er achter schuilgaat. Maar goed dat onze gids dat weet en aan ons vertelt.
We vervolgen onze weg naar een klein kerkhof, dat net buiten de N3MP ligt. Ook dit kerkhof heeft een rijke historie, waar de gids veel over weet te vertellen. Dan fietsen we via het Waterjufferpad en het Limietpad naar een constructie, waar een bestaande sloot (met een veel hoger waterpeil) de inlaat van de N3MP kruist. Die laatste gaat dus gewoon ONDER de sloot door op de plek waar de Voorweg overgaat in het Wilsveen.
Ook bij de inlaat van de Limietsloot een paar honderd meter verderop, bij de T-splitsing op het Limietpad en de Meer- en Geerweg, staan we even stil. Hier kan men – als het water tot de lippen dreigt te gaan reiken – enorme hoeveelheden overtollig water de N3MP in laten stromen.
Dan gaat onze fietstocht verder richting Zoeterwoude. We passeren nog twee bruggen, die ogenschijnlijk nergens naartoe leiden. De eerste die we tegen komen had vroeger wel een doel: Aan de overkant van het water stonden 2 ja-knikkers. Er werd hier ooit olie gewonnen. Maar omdat de kwaliteit van die olie tegen viel is de NAM hier zo’n 40 jaar geleden mee gestopt. De ja-knikkers zijn weg, maar het landschap vertoont nog wel een klein stukje Sahara, waar ze vroeger stonden. Deze brug en ook degene die we nog gaan tegenkomen, worden nu gebruikt agrariërs die aan beide zijden van het kanaal stukken grond hebben.
We staan op het punt om de Middelweg bij Stompwijk over te steken, als ik wordt gebeld door het thuisfront. Er zijn problemen met de mailvoorziening. En omdat dit niet alleen tot stagnatie leidt bij de Klussendienst, maar ook bij Begeleid Vervoer en de Boodschappendienst van UVV, besluit ik om af te haken. Heel jammer dat ik het laatste stukje moet missen, maar het is even niet anders.
Deze tocht staat dit jaar nòg een keer op het programma. Op 23 juli krijgt iedereen die deze tocht heeft gemist, een herkansing. Ik denk er aan om weer mee te gaan en dat laatste stukje mee te pakken.